نمایش مگافونیا به حادثه مغ کشی که در سال 522 ق.م و در زمان کمبوجیه دوم به وقوع پیوسته و منجر به، به قدرت رسیدن داریوش اول شده است اشاره دارد.همچنین نمایشنامه بر اساس نظریه ی جنجالی آلبرت اومستد خاورشناس آمریکایی و موّرخ و متخصّص در تاریخ هخامنشی و آشور که معتقد به ساختگی بودن ماجرای گئومات(بردیای دروغین)داشت نوشته شده است.در مگافونیا ستیز ابتدایی مردمان کهن را با ساختار های خود کامه سیاسی نظام پادشاهی شاهد هستیم.در ساخت  عناصر صحنه اهم از دکور،لباس،موسیقی از تلفیق نشانه های ایرانی و اروپایی معاصر استفاده شده است اما زبان همچنان که می بایست تشخص زبان پارسی و اندیشه را حفظ کند ارکائیک است.جایگاه تئاتری که در آن خرد و اندیشه ورزی قربانی فرم و تصویر نشود در حال از بین رفتن است.در نمایش مگافونیا سعی بر این است فرم و معنا در جهت کامل کردن یکدیگر کارکرد داشته باشند.در شیوه اجرایی سعی بر وام گیری از آئین های ایرانی و در مواقعی تجربه کردن مجدد نمایش های ایرانی بوده است.موسیقی نمایش زنده و با بهره گیری از ساز های ایرانی و اروپایی ساخته شده است.دلیل ارجاع تصویری مخاطب به اروپای معاصر وضعیت مشابه آن دوران با جنگ های جهان شمول معاصر اروپا بوده است.