برو ولگردی کن رفیق:

 این مجموعه شامل چهار داستان است که هریک به نوعی با مشکلات و دغدغه‌های متفاوت انسان‌های مختلف دست و پنجه نرم می‌کند. اما در میان تمام آن‌ها می‌توان ردپای مشترکاتی را جست‌وجو کرد که به نوعی امضای نویسنده و خط فکری او را برای خواننده مشخص و معلوم می‌کند. از میان این مشترکات می‌توان به سنت‌ها و آداب و رسوم مختلف مردم خطه‌ی جنوب اشاره کرد جایی که خود نویسنده در آن‌جا به دنیا آمده و بزرگ شده است. جدای از این آداب و رسوم تکیه‌کلام‌ها و اصولاً فضای داستانی این نویسنده در هر کدام از داستان‌ها پیرامون مسایلی حرکت می‌کند که درد مشترکی را برای تمام آدم‌های داستان به ارمغان می‌آورد. از این گذشته لحن داستانی و زبان نویسنده فاصله‌ی میان خواننده و کاراکترهای داستان را کم می‌کند هم‌چنان که با توجه به فاصله‌ی زیادی که خواننده با شخصیت‌های داستانی دارد ـ به واسطه‌ی شرایط زیست‌محیطی و آداب و رسومی که در هر یک تربیت شده‌اند ـ احساس صمیمیت به خاطر روانی زبان جایگزین خوبی برای پر کردن این خلا است. گویی نویسنده دست خواننده را می‌گیرد و به سفر دور و درازی به خطه‌ای ناآشنا می‌برد و در میان آن‌ها با ما زندگی می‌کند.

این برف کی آمده:

یازده داستان درباره‌ی زنان و مردانی که با رفته‌های‌شان زندگی می‌کنند، با کسانی که از دست داده‌اند، در آرزوی بازگشت‌شان هستند، یا می‌خواهند بروند تا به آن‌ها برسند. «حسینی‌زاد» در این مجموعه ایده‌ها نو و جالبی دارد در مورد ارتباط زندگان و مردگان. موضوع اصلی همه آن‌ها زندگی برخی آدم‌ها با عزیزان درگذشته‌شان است. راوی‌ها در داستان‌های این کتاب مختلف‌ هستند و افراد در موقعیت‌هایی متفاوت آن‌ها را روایت می‌کنند.