بوستان و گلستان سعدی نفیس جعبه دار برای عید نوروز

بوستان

سعدی بوستان را در سال 655هـ ق در ده باب به نظم درآورد:

«ز ششصد فزون بود پنجاه وپنج

که پُر دُر شد این نامبردار گنج»

پندها و آرزوهای سعدی در بوستان بیش از دیگر آثار او جلوه گر است. به عبارت دیگر سعدی مدینه فاضله ای را که به دنبال آن بود، در بوستان تصویر کرده است. در بوستان انصاف و حق پذیری فضیلتی است گران قدر و ستودنی. بوستان جهان حقیقت است. بنابراین در آنجا حق گویی و حق شنوی مقامی والا دارد. صدای بشردوستانه سعدی در آنجا به گوش می رسد. شبی که نیمی از بغداد طعمه حریق می شود، آن کسی که خدا را شکر می گوید (که دکان ما را گزندی نبود)، سنگدل است و خودخواه.

«پسندی که شهری بسوزد به نار

و گرچه سرایت بود بر کنار»

بوستان سعدی انسان را تصفیه می کند. در جای جای این کتاب عواطف انسانی و هم دلی و پیوستگی افراد بشر جلوه گر است:

«چو بینی یتیمی سرافکنده پیش

مده بوسه بر روی فرزند خویش»

در بوستان، گاه توبه گنه کاری پشیمان پذیرفته می شود، ولی عابدی مغرور که از مجاورت او ننگ دارد ـ اگر چه با عیسی(علیه السلام) همنشین است ـ دوزخی می شود.

گلستان

سعدی گلستان را در سال 656هـ ق در هشت باب تدوین کرد:

«در آن مدت که ما را وقت خوش بود

ز هجرت ششصد و پنجاه وشش بود»

سعدی در این اثر با انتخاب کلمات مناسب و گزینش های درست، خواننده را به وجد می آورد.

واژه ها در گلستان از نوعی موسیقی جاندار و همچنین نوعی هم آوندی و هماهنگی برخوردارند.

با توجه به حرکات ریتمیک واژه ها درمی یابیم که سعدی با هنرمندی و با دانش فراوان و اینده نگری واژه ها را برگزیده است. گلستان به سبب نثر مسجع و آهنگین خود زیباترین کتاب نثر فارسی است.