یک جمله قصار وجود دارد برای اهل فست فود که می‌گوید پیتزای خوب، رفیق بد است. در خصوص این جمله اهالی و طرفداران فست‌فود چند واکنش و نظر متفاوت دارند. برخی معتقدند خوردن یک رفیق بد، نه ببخشید خوردن یک پیتزای خوب حتی اگر به قیمت چاق شدن و افزایش سایز کمر و در نهایت دردسرساز باشد حتی، خیلی بهتر از خوردن یک پیتزای بد است. برخی هم معتقدند پیتزا خوب است چه رفیق بدی باشد چه رفیق خوبی! چون هرگز نمی‌توان از برش‌های هوس‌انگیز و مثلثی آن گذشت که چنین کاری بی‌ذوقی بسیار زیادی می‌طلبد که در وجود ما نیست. خلاصه امر اینکه همه معتقدند یک پیتزای خوب حتی اگر رفیق بدی هم باشد بهتر از یه پیتزای بد است که ممکنه رفیق خوبی باشد. آهان نفهمیدید داستان از چه قرار شد؟ طبیعتا ترجیح می‌دهید یک پیتزای خوب بخورید نه یک پیتزای بد به خصوص اگر مجوز خوردن این غذا از سوی مراجع ذی‌صلاح در خانواده تنها برای چند شب در ماه صادر شده باشد و نه هر شب.

این است که علی‌رغم تمام توصیه‌های مشاوران و متخصصان تغذیه و هزار و یک چیز دیگر، آدم به محض دیدن رنگ و روی فست فود دست از دل می‌دهد. حالا می‌خواهد یک برش پیتزا باشد، یا یک برگر خوش رنگ و پر از سس یا یک هات داگ داغ و لذیذ و یا خلال‌های کمر باریک و خوش قد و قامت سیب‌زمینی!

مخلص کلام آنکه زیاد زندگی را سخت نگیرید و مدام در رژیم نباشید. به‌خصوص اگر قرار است از حوالی فست فود تنسگل هم عبور کنید.