سهراب سپهری یک جایی در یکی از شعرهایش چند جمله‌ای گفته که خواندن هرباره‌اش حسرت زیبایی در دل آدم ایجاد می‌کند. آنجا که می‌گوید: من دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه دورها آوایی است که مرا می‌خواند!

 از بخش آوا و دورها و خواندن که بگذریم، چه کسی دلش نمی‌خواهد دست‌هایش را باز کند و تا ته یک دشت زیبا بدود و یا سر یک کوه بلند برود. جایی که تا چشم کار می‌کند سبزی است و گل‌هایی کوچک وزیبا و نهایت آن یک آسمان آبی است که این سبزی بی‌انتها در آن حل می‌شود. و بعد رخ شرقی دماوند!

در این تهران دود زده که نه دشتی است و نه سبزه‌ای و لاجرم هوس دویدن در این هوا به مخیله آدم خطور نمی‌کند مگر که دلتان مقداری گاز سمی و منوکسید کربن بخواهد. بعد هم نه رخ شرقی و نه رخ غربی و نه هیبت پر شکوه دماوند پیداست. اما یک مقدار آن طرف‌تر از تهران و در مازندران، یکی از زیباترین دشت‌های ایران قرار گرفته است؛ دشت آزو یک دشت سراسر سبزی و هوای خوش و آسمان آبی و بهترین جای ممکن برای دیدن شکوه دیو سپید پای در بند!

یک لباس سبک و یک کفش راحت بپوشید، به محض رسیدن به دشت کوله‌تان را جایی بگذارید و تا می‌توانید درآن فضا کودکانه و سرخوش بدوید که ریه‌تان پر اکسیژن ناب کوهپایه‌های دماوند شود. بعد که حسابی لذت بردید پای یک درخت بنشینید، تا سر چشمه بروید، پایتان را در آب خنک رود دراز کنید و در انتها خود را برای گرفتن یک عکس دو نفره زیبا با نیمرخ پر شکوه دماوند آماده کنید.

عکس زیبایی می‌شود!