به عبارتی شاید بتوان گفت رنگ مانند آب و بنزین است روی آتش اشتیاق ما برای خوردن. – ناخواسته جمله حکیمانه‌ای از آب درآمد- و توضیحی در باب چرایی این جمله. فرض کنید شما را نشانده‌اند پشت یک میز پر از غذاهای مهیج و دوست داشتنی. بگویید دیوارها و یا دکور اطرافتان چه رنگی است. سبز، زرد، قرمز و یا خاکستری؟

این فقط حس ما از تاثیر رنگ‌ها نیست. تمام کتاب‌های تاثیر رنگ‌ها و انواع توصیه‌های رژیمی غذایی را هم که تورق فرمایید به همان جمله اول ما می‌رسید. مثلا اگر می‌خواهید در نهایت سردی و خشونت غذا بخورید درست مانند افرادی که به اجبار دارند یک لقمه را بعد دیگری به زور پایین می‌دهند در یک فضا با رنگ خنثی مانند خاکستری غذا بخورید!

نقطه مقابل رنگ‌های خنثی رنگ‌های فعال و یا گرم است. مثلا زرد یا سبز و یا از همه بهتر قرمز. همین ترکیب زرد رنگ زعفران روی جوجه کباب است که شما را شاد می‌کند، و یا رنگ سبز انواع سالاد است که حس تازگی و سلامت به شما می‌دهد و هیجان دوست‌داشتنی غذاهای قرمز و دکوری به همین رنگ است که شما را سر ذوق و اشتها می‌آورد و باعث می‌شود حس کنید دارید هیجان‌انگیزترین غذای دنیا را می‌خورید.

اما در خصوص چنگال به دور از انصاف قضاوت نکنیم. هیجان خوردن غذاهای چنگال و خوش‌اشتهایی شما تنها به دلیل رنگ و دکور خاص آن نیست. طعم غذاهای چنگال واقعا فراموش‌ناشدنی است  پس اگر در چنگال پیتزا یا پاستایی متفاوت از جاهای دیگر را تجربه کردید و یا خودتان را فردی به شدت پر اشتها دیدید تعجب نکنید، تقصیر غذای خوش طعم آن است و رنگ‌ها تقصیر چندانی ندارند.