سفره‌خانه‌های سنتی حس‌ خاصی به آدم می‌دهند. حسی که در اسمشان متبلور است. سفره‌ای به سبک سنت و ایام گذشته. یکی از آن سفره‌های دور همی قدیمی که شب هنگام و یا به وقت ناهار یک جای خنک و آرام و با صفا پهن می‌شد. جایی کنار حوض آبی و یا نزدیکی یک درخت کوچک خانگی و چند ردیف گلدان گل شمعدانی.

یک فرش ایرانی روی یک تخت پهن می‌شد و مخده‌هایی گرد و گوچک و سینی مسی پر از مخلفات غذا و بعد بو و عطر برنج ناب ایرانی و حتما کباب کوبیده و یا زرشک پلو و یا یک نوع خورشت خاص و ظرف دوغی پر از نعنا و گل محمدی. سفره باید روی زمین پهن می‌شد و همه اهالی گرد تا گرد آن می‌نشستند و گل می‌‌گفتند و گل می‌شنفتند و غذا را با ولع تمام می‌خوردند. بعد ظرف‌های غذا در همان سینی مسی جمع می‌شد و کمی بعد نوبت چای دیشلمه بود و ظرف میوه و بشقاب کوچک آجیل.

شب باشد، هوا خنک باشد، همه خانواده گرد هم جمع باشند و چای هم باشد و یک گپ و گفت آنچنانی. سنت، این بوده و چون الان از آن حال و هوا خبری نیست مردم گاهی برای تجدید سنت‌ها و تداعی خاطرات خود می‌روند سفره‌خانه سنتی و تکیه زده به مخده‌های کوچک و گرد انگار که یاد گذشته‌ها و خانه های آقا بزرگ‌ها و پنجدری های خانه های قدیمی را تداعی می کنند و بوی عطر خوش غذای ایرانی را.

شما هم اگر همین فضا را دلتان می خواهد حتما سری به باغ فردوس بزنید. هم فضایش زیباست و هم غذایش حرف ندارد.