راگبی تفریحی و آموزشی درباشگاه خلیج فارس

تاریخچه راگبی در ایران

سال 1375 زمانی که یکی از اساتید دانشگاه تربیت بدنی سعی در معرفی ورزش راگبی در کلاس آمادگی جسمانی داشت راگبی رسما پا به عرصه ظهور گذاشت. ایشان هرگز به شکل عملی این ورزش را تجربه نكرده بود اما با استفاده از کتاب مرجع علوم ورزشی تلاش کرد تا مختصر اطلاعاتی را در اختیار دانشجویان قرار دهد. او معتقد بود که راگبی قادر به برقراری تعادل میان قدرت، تفکر، پشتکار و کنترل می باشد. بدین ترتیب ایشان از روی کتاب مرجع و با استفاده از توپ فوتبال به جای توپ بیضی شکل راگبی شروع به معرفی راگبی نمود.

دانشجوی مستعد و علاقمند بنام علیرضا فضل اله اعرابی در این کلاس حضور داشت که فورا تحقیقات خود را در مورد راگبی شروع کرد. طی این تحقیقات، ایشان مصاحبه ای با یکی از نظامیان دهه 20 بعمل آورده و متوجه شد که راگبی برای اولین بار توسط پیمانکاران نفتی در مسجد سلیمان بازی می شده و تعدادی باشگاه خصوصی هم اقدام به تشکیل تیم راگبی نموده بودند که متاسفانه به علت شرایط نامناسب و عدم حمایت مسئولین وقت در دهه 30 ورزش راگبی در ایران عملا منحل گردید.

علیرضا تحقیقات خود را جھت دستیابي به اطلاعات فني و قوانین ورزش راگبي از طريق جستجو در اينترنت و ترجمه مطالب ادامه داده و پس از تشكیل یک تیم دانشگاهی، متشکل از دانشجویان تربیت بدنی و فنی پس از فارغ التحصیل شدن از دانشگاه شرايط را مساعد ديد تا ورزش راگبي را به عنوان طرحی نو به سازمان تربیت بدني معرفي نمايد.

او در سال 1379 پروژه راه اندازی راگبی را به صورت یک طرح ملی به سازمان تربیت بدنی ارائه داده و پس از یک سال فعالیت و پیگیری مستمر در سال 1380 موفق به اخذ مجوز راه اندازی این رشته به عنوان یکی از رشته های زیر مجموعه فدراسیون بیسبال شد که در آن زمان متشکل از چھار رشته ورزشي كريكت، سافت بال، بیسبال و راگبي بود. مطلب حائز اهمیت این است که تا به رسمیت شناخته شدن این ورزش توسط سازمان تربیت بدنی و حتی چندین سال پس از آن هم، هزینه هایی از قبیل تیم داری، تحقیقات، برگزاری کلاسهای آموزشی و مسابقات به صورت شخصی و از سوی علاقمندان و پیشکسوتان راگبی ایران پرداخت می گردید.

پس از سالها تلاش بی وقفه توسط جامعه راگبی ایران و مسئولین، امروز شاهد موفقیتهای چشمگیری نظیر تشکیل فدراسیون راگبی، ورود به مسابقات آسیایی و عضویت در فدراسیون راگبی آسیا (ARFU) و قرار گرفتن در رنکینگ این سازمان هستیم، امید آن را داریم تا با تلاشهای مسئولین و حمایتهای فدراسیون جهانی راگبی (IRB) شرایط برای ارتقاء راگبی ایران، در سطح جهانی نيز فراهم گردد.

تاریخچه و قوانین راگبی در جهان

مختصري درباره قوانين بازي راگبي:

تگل در راگبی برای متوقف کردن بازیکن صاحب توپ و گرفتن توپ استفاده میشود. در اين بازي فقط بازيكن صاحب توپ را مي تواند تكل كرد و ضربه زدن و هول دادن خطا و اخراج دارد.

راگبی ۱۵ نفره یا اتحاد راگبی یک ورزش گروهی پرطرفدار است که در زمین چمن (مشابه زمین فوتبال) و با یک توپ بيضي شکل بازی میشود.

مسابقه با ۷ بازیکن نیز وجود دارد که با کمی تغییر در قوانین و به شکلی سریعتر بازی میشود. البته راگبی ۷ نفره در اتحاد راگبی بیشتر بازی میشود و در برنامه مسابقات برخی از المپیادهای ورزشی و حتي المپيك مانند بازیهای آسیایی و بازیهای کشورهای همسود قرار دارد.

نام کامل این ورزش در زبان انگلیسی راگبی یونیون فوتبال (Rugby Union Football) است.

مسابقات راگبی در دو نیمه ۴۰ دقیقهای برگزار میشود. بین دو نیمه زمان استراحت ۱۰ دقیقهای وجود دارد. مسابقات ردههای سنی زیر ۱۹ سال و پائین تر در ۷۰ دقیقه برگزار میشود. هر مسابقه یک داور و دو کمک داور دارد.

هدف مسابقه کسب امتیاز است. کسب امتیاز به دو روش انجام میشود:

1. تراي(Try) : بر زمین گذاشتن توپ در محوطه دروازه حریف یک ترای محسوب شده و ۵ امتیاز دارد.

2. گل : گذراندن توپ با ضربه پا از بین دو تیرک عمودی و بالای تیرک افقی دروازه حریف که به سه روش انجام میپذیرد:

1. در جریان بازی (Dropped Goal) در این حالت توپ باید قبل از شوت زمین را لمس کرده باشد. ۳ امتیاز دارد.

2. پنالتی (Penalty) : یک ضربه ایستگاهی که در صورت خطای بازیکنان تیم حریف زده میشود. ۳ امتیاز دارد.

3. جایزه (Conversion) : بعد از به ثمر رساندن ترای یک ضربه ایستگاهی به تیم جایزه داده میشود. گل کردن این توپ ۲ امتیاز دارد.

زمین مسابقه بایستی حداکثر ۱۰۰ متر طول و ۷۰ متر عرض داشته باشد. محوطه گل یعنی زمین آن سوی خط عرضی هم حداقل ۱۰ و حداکثر ۲۲ متر باید ادامه پیدا کند.

تیرهای دروازه در مرکز محوطه گل حریف قرار می گیرند و ۵٫۶ متر از هم فاصله و تیرک افقی در ارتفاع ۳ متری آنها قرار می گیرد. ارتفاع تیرکهای عمودی بایستی بیش از ۴٫۳ متر باشد. و به این ترتیب دروازه شکل H پیدا می کند.

در طول مسابقه هر تیم صاحب توپ سعی دارد توپ را به محوطه گل حریف برساند. برای این کار پاس دادن توپ با دست به سمت جلو ممکن نیست. توپ را فقط میتوان به طرفین یا عقب پرتاب کرد.

پاس دادن توپ با دست نبایستی به سمت جلو انجام شود. شوت کردن توپ با پا به سمت جلو ممکن است و بازيكناني كه عقب از شوت زننده هستند بايد مالكيت توپ را بدست آورند. ممنوعیت پاس به جلو موجب میشود که همه بازیکنان هم تیمی که از بازیکن صاحب توپ به دروازه حریف نزدیکتر هستند، در موقعیت آفساید قرار داشته و در صورت دخالت در جریان بازی خطا کار باشند.

بازیکنان تیم حریف برای تکل بازیکن صاحب توپ یعنی گرفتن و انداختن او به روی زمین تلاش می کنند. در این وضعیت بازیکن صاحب توپ نمیتواند توپ را نگه دارد و باید آن را پاس داده یا آزاد کند.