بچه که بودیم یک چوب نرم که قابلیت خم شدن و انعطاف داشته باشد با یک تکه کش و چند چوب بلند مجموعه تیر و کمان ما را تشکیل می‌داد. چه رجزها که با آن تیر و کمان نمی‌خواندیم اگرچه بُرد تیرش به دو متر هم نمی‌رسید و حتی یکبار برای حفظ آبروی ما هم که شده بود صاف و مستقیم به هدف نمی‌خورد. البته ملالی هم نبود چون وضعیت تیراندازی همه‌مان مثل هم بود و جنس تیر و کمان‌هامان هم یکی بود؛ یا تیرمان به خطا می‌رفت یا کمان می‌شکست یا کش آن پاره می‌شد.

 اغلب تصوری از یک تیر و کمان واقعی و یک تیراندازی اصولی نداشتیم اما آرزویش را داشتیم تا در یک زمین تیراندازی واقعی، یک تیر و کمان واقعی را به دست بگیریم و چند تیر واقعی به هدف بزنیم. خب تحقق این آرزوی کوچک دوران بچگی کار چندان سختی نیست.

هنوز تیرها را نگرفته به رسم کودکی شروع به کُری خواندن و رجز گفتن می‌کنید و آنقدر جذابیت این کار بالا می‌رود که حتی گذر زمان و تعداد تیرهایی که پرتاب کرده‌اید را هم از یاد می‌برید. این بار هم مثل همان دوران مهم نیست که تیرتان به سنگ می‌خورد یا درست به هدف می‌زنید مهم این است که پیشنهاد و دعوت شما خاطرات خوش و شاد دوستان را زنده کرده‌ است.