سوراخ کردن لاله گوش به طریقه سنتی و در منزل جزو آن دسته از خاطرات دردناک و پر از ترسی است که خیلی‌ها آن را در ذهنشان دارند. ماساژ دادن لاله گوش تا حدی که بی‌حس و سِر شده و درد کمتری داشته باشد، یک ماده ضدعفونی‌کننده و یک سوزن نوک تیز که برای دفع میکروب‌ها چند دقیقه‌ای روی شعله آتش بوده است. بعد هم به اقتضای امکانات از یک نخ چند لایه گرفته تا گوشواره‌های طلا را در گوش می‌انداختیم و از شوق تکان خوردن گوشواره‌ها سعی می‌کردیم درد گوش را رو نکنیم.

به توصیه همان شخص ماهری! که گوشمان را سوراخ کرده بود هر شب با کمی کرم و پماد لاله گوشمان را چرب می‌کردیم تا از عفونت در امان باشیم!

احتمالا زیاد به عواقب چنین کاری هم فکر نکرده بودیم. عفونت ناشی از سوراخ کردن گوش با سوزن، نبودن مواد ضدعفونی‌کننده و هزار داستان دیگر. بعد هم که کارها کمی تخصصی‌تر شد، زرگر بازار چنین مسئولیتی را متقبل شد. وسیله تفنگ مانندی داشت که آن را کنار لاله گوش قرار می‌داد و با آن گوش را سوراخ می‌کرد. احتمال درد و عفونت این یکی خیلی بیشتر از روش سنتی قبلی بود.

این داستان سوراخ کردن گوش ما بود در ادوار و سال‌های گذشته. حالا همه امور پزشکی و تخصصی شده است. کلا کار غیرعقلانی است که سوراخ کردن گوش را به دو روش بالا انجام دهید. بهتر است این کار را دست کم نگیرید. این هم یک عمل جراحی است اما خیلی مختصر و بدون درد و بدون هیچ عارضه‌ای اگر آن را زیر نظر یک متخصص انجام دهید.