الان که نه اما قدیم‌ترها گاهی اوقات آدم تمام آلبوم‌ها و گوشه و کنار خانه و بین همه کتاب‌ها را می‌گشت تا بلکه عکس یادگاری از یکی پیدا کند. حالا این یکی می‌توانست یکی از اعضای خانواده باشد که در سفر است یا دوستی که از او دوریم یا کسی که برایمان بسیار عزیز است و در کنارمان نیست.

در این مواقع آدم به یک عکس کوچک بی‌کیفیت هم حتی رضایت می‌دهد. حالا داستان کمی فرق دارد. اینقدر عکس و فیلم در موقعیت‌های مختلف از همه دوستان و خانواده و اطرافیان وجود دارد که به حالت اشباع‌شدگی تصویری رسیده‌ایم! چه اصطلاح تازه‌ای خلق کردیم.

راست هم می‌گویم. در هر مناسبت و هر جایی و هر مکانی همینطور صدای تیک تیک گرفتن عکس به گوش می‌رسد و لاغیر. این همه تصویر یک مشخصه اصلی و اساسی دارد. یا سرتان در عکس نیست، یا دهانتان باز است، یا چشمتان بسته است، یا کلا محو شده‌اید و در کادر نیستید. بعد از چند وقت همان داستان بالا تکرار می شود. با این تفاوت که مدام باید در بین هزاران عکس، دنبال یک عدد عکس به درد بخور باشید.

اجازه دهید عکاس‌ها و دوربین‌های خانگی در هر مناسبتی کار خودشان را بکنند در ثبت تصاویر شما، شما اما در موازات این تصاویر بروید آتلیه نما نزدیک عکس بگیرید که دو روز دیگر ارزش دیدن داشته باشد. از ما گفتن بود.