در منزل دوستی نشان آلبوم قدیمی و عکس‌های دوران کودکی‌اش را گرفتیم، شادمان و خندان گفت خوشبختانه ندارم! تعجب کرده و دلیلش را جویا شدیم. دانستیم در همان دوران کودکی که آدم دقیقا نمی‌داند چگونه و با چه پوششی و در چه مواقعی باید در مقابل دوربین ظاهر شود، اقوام و نزدیکان از وی در چنان موقعیت‌ها و شرایطی عکس گرفته‌اند و آن عکس‌ها را در آلبومی به نام یادگار دوران کودکی گذاشته‌اند که در هر مهمانی و مجلسی نام عکس که به میان می‌آمده سی و سه بند بدن که چه عرض کنم سیصد بند بدنش به لرزه می‌افتاده که مبادا کار به دیدن عکس‌های دوران کودکی‌اش برسد.

این هم معضل خیلی از هم‌دوره‌ای های ماست. خیلی هم واجب نبوده از ما در هر جا و مکان و با هر پوششی عکس یادگاری بگیرید. البته توجیه‌شان هم صحیح است. چون آن وقت‌ها آتلیه رفتن و گرفتن عکس یک کار بسیار شیک و با کلاس بود و هر فردی چنین کاری نمی‌کرد. اما کمی که توجه کنیم می‌بینیم در این عصر دیجیتال وضعیت کمی بغرنج‌تر شده است. همه دوربین و موبایل به دست فقط آماده ثبت خرابکاری‌های شما هستند. این است که نمی‌دانم چند دهه بعد نام آلبوم برای بچه‌های حالا چه احساس خوف‌انگیزی خواهد داشت.