آمار تمام اقدامات فرهنگی‌مان پایین است. جایی ته ته تمام لیست‌های موجود در این زمینه. از سرانه مطالعه کتاب خواندمان بگیر که از چند دقیقه فراتر نمی‌رود و مدام هم بهانه می‌آوریم فرهنگ دیداری و شنیداری و در یک کلام فرهنگ شفاهی ما بر فرهنگ مکتوب‌مان غلبه دارد. ما ایرانیان آدم‌های شفاهی هستیم!

حالا که فرهنگ شنیداری و دیداری‌مان بهتر است و با تصویر زودتر از متن عجین می‌شویم، پس چرا آمار سینما رفتنمان هم دست کمی از کتاب خواندمان ندارد؟ آن هم لابد بر می‌گردد به زیرساخت‌های فرهنگی و نبود سینما و کم بودن تعداد صندلی‌ها بر اساس فاکتورهای توسعه یافتگی و هزار داستان دیگر.

تمام این بهانه‌های بدتر از گناه را که بپذیریم در تهران که نمی‌شود از این بهانه ها آورد. تا دلتان بخواهد سینما وجود دارد و فیلم‌های گوناگون و متنوع برای دیدن و لذت بردن. می‌شود به جای برنامه‌ها و دیدارهای دور همی با دوستان که صرفا تفریحی- تفریحی است گاهی هم برنامه‌های فرهنگی – تفریحی ترتیب داد. تا هم لذت یک روز خوش با دوستان و خانواده را ببریم، هم کمی رفتارهای فرهنگی را ارتقا داد و هم به افزایش سرانه اقدامات فرهنگی در کشو کمک کرد!

وقتی تماشای یک فیلم می‌تواند این همه دستاورد داشته باشد چرا همین هفته مقدمات دیدن یک فیلم سینمایی را فراهم نکنیم.