«تهران ۱۵۰۰» نخستین ساخته «بهرام عظیمی» با بازیگری هدیه تهرانی، بهرام رادان، حبیب رضایی، مهتاب نصیرپور، محمد رضا شریفی‌نیا، گوهر خیراندیش، حساب نواب صفوی و مهران مدیری درباره زندگی گذشته و حال شخصی به نام اکبر آقا است که به مسائل اجتماعی فرهنگی و شهرنشینی می‌پردازد.

فیلم رسوایی که چهارمین ساخته مسعود ده نمکی بعد از سه گانه اخراجی هاست. «اکبر عبدی»، «محمد رضا شریفی‌نیا»، «امیر دژاکام»، «اسماعیل خلج»، «امیر نوری»، «ابوالفضل همراه»، «عباس محبوب»، «مجید شهریاری»، «مختار سائقی»، «یوسف قربانی»، «اسدالله یکتا»، «کامران تفتی»، «مجید مشیری» و «ارسلان قاسمی» بازیگران مرد این فیلم هستند. الناز شاکردوست هم نقش اول زن فیلم رسوایی را بر عهده دارد، همچنین مریم کاویانی تینا آخوندتبار آرزو افشار، محبوبه بیات و فریبا ترکاشوند بازیگران زن فیلم سینمایی «رسوایی» را تشکیل می‌دهند.نگاه فیلم به روحانیت و نقش روحانیت است که می‌تواند نماد دین در جامعه باشد،چنین نگاه درست و منطقی در سینمای ایران نگاه جدیدی است. روحانی فیلم رسوایی، به واسطه‌ی لباسی که بر تن دارد، خود را وقف هدایت افراد جامعه کرده است.

فیلم حوض نقاشی به کارگردانی مازیار میری و تهیه‌کنندگی منوچهر محمدی با بازی شهاب حسینی، نگار جواهریان، فرشته صدرعرفایی، سیامک احصایی، مهسا محجوب و... محصول حوزه هنری است. «حوض نقاشی» در سی و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران و بهترین طراحی صحنه و لباس را از آن خود کرد. همچنین نامزد دریافت بهترین سیمرغ برای نقش اول زن برای نگاه جواهریان و بهترین فیلمبرداری شد. این فیلم داستان یک زوج کم‌توان ذهنی است که یک پسربچه دارند و زندگی آن‌ها به دلایلی با چالش رو به رو می‌شود ولی آن‌ها موفق می‌شوند با همدلی بر این مشکلات فائق آیند.

«عشق» (Amour) به کارگردانی میشل هانه که که تا کنون علاوه بر برگزیده شدن در فستیوال کن و گلدن گلوب، فیلم برگزیده بسیاری از منتقدان فیلم و نشریات معتبر سینمایی بوده، نه تنها نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم خارجی بوده و یکی از بخت‌های اصلی دریافت جایزه این بخش به شمار می‌رفت بلکه در بخش اصلی نیز با فیلم‌هایی چون «لینکلن»، «بینوایان»، «سی دقیقه پس از نیمه شب» و «آرگو» رقابت داشت.«می‌شل هانه که» را عموما با فیلم‌هایش درباره خشونت و ذات شریر انسان می‌شناسیم اما این بار او در «عشق»، فیلمساز دیگری است. فیلم «هانه که» تنها درباره عشق نیست بلکه درباره دوران طاقت فرسا و عذاب آور پیری و حرکت تدریجی انسان به سوی مرگ است. در واقع هانه که در «عشق»، به جای ارائه تصویری رمانتیک و سانتیمانتال از عشق، آن را به شکل تجربه‌ای تروماتیک و عذاب آور ترسیم کرده است. او در «عشق»، زوج پیری را به ما نشان می‌دهد که با ذات می‌رنده و فناپذیرشان در چالش‌اند و در برابر فرتوت شدن جسم و زوال تدریجی آن، مقاومت می‌کنند و می‌خواهند غرور روزگار شاداب گذشته را به هر قیمتی که شده حفظ کنند. دوربین هانه که همانند دستگاه اشعه ایکس، همواره بخش‌هایی از وجود ما را که از آن آگاه نیستیم، عریان کرده و به ما نشان می‌دهد. این بخش ها‌گاه همانند «بازی‌های بامزه» و «پنهان»، هولناک و هراس انگیزند و یا مثل «عشق»، نفرت انگیز و غیرقابل تحمل‌اند.

مشاهده تور مجازی برج میلاد تهران

آمار تمام اقدامات فرهنگی‌مان پایین است. جایی ته ته تمام لیست‌های موجود در این زمینه. از سرانه مطالعه کتاب خواندمان بگیر که از چند دقیقه فراتر نمی‌رود و مدام هم بهانه می‌آوریم فرهنگ دیداری و شنیداری و در یک کلام فرهنگ شفاهی ما بر فرهنگ مکتوب‌مان غلبه دارد. ما ایرانیان آدم‌های شفاهی هستیم! حالا که فرهنگ شنیداری و دیداری‌مان بهتر است و با تصویر زودتر از متن عجین می‌شویم، پس چرا آمار سینما رفتنمان هم دست کمی از کتاب خواندمان ندارد؟ آن هم لابد بر می‌گردد به زیرساخت‌های فرهنگی و نبود سینما و کم بودن تعداد صندلی‌ها بر اساس فاکتورهای توسعه یافتگی و هزار داستان دیگر. تمام این بهانه‌های بدتر از گناه را که بپذیریم در تهران که نمی‌شود از این بهانه ها آورد. تا دلتان بخواهد سینما وجود دارد و فیلم‌های گوناگون و متنوع برای دیدن و لذت بردن. می‌شود به جای برنامه‌ها و دیدارهای دور همی با دوستان که صرفا تفریحی- تفریحی است گاهی هم برنامه‌های فرهنگی – تفریحی ترتیب داد. تا هم لذت یک روز خوش با دوستان و خانواده را ببریم، هم کمی رفتارهای فرهنگی را ارتقا داد و هم به افزایش سرانه اقدامات فرهنگی در کشو کمک کرد! وقتی تماشای یک فیلم می‌تواند این همه دستاورد داشته باشد چرا همین هفته مقدمات دیدن یک فیلم سینمایی را فراهم نکنیم.