رمان یعنی سبک و ساختار. هر داستانی بر بنیان "بودن" پای نمی‌گیرد که از "شدن" مایه می‌پذیرد و قوام می‌یابد. داستان، روایتِ شدنِ بودن‌هاست. یعنی فراروی از "چونی‌ها" و به نمایش گذاشتن "چگونگی‌ها". آدمی اصولاً برای این داستان می‌نویسد که از جهان تکراری و ملال‌آور "بودها" بگریزد و به بازآفرینی و بازپردازی لحظه لحظه‌ی زندگی بپردازد. زندگی با تمام اجزا و مراتب و سایه‌هایش. هم از این روست که داستان واقعی، روایتی است بی‌بدیل و یگانه از اصل زندگی. مثل مجمعه‌ها و تندیس‌های بازمانده از دوران کهن. تکرار نشدنی و یگانه؛ مثل برجسته‌ترین قطعات موسیقی و... به همین خاطر است که می‌گویند به تعداد آدم‌ها داستان وجود دارد. "خاطرات مزاحم" رمان تحسین شده‌ی "محمدرضا غفاری‌نیا" سبک و ساختاری ساده و به غایت بدیع دارد. این رمان بازتابی است از گوهر زندگی و دلمشغولی‌های روزمره که تنها و تنها یکبار ساطع می‌گردد و تکرار شدنی نیست. درباره‌ی شهری است درمانده و نویسنده‌ای طرد شده؛ نقدی است جانانه بر جامعه‌ای سردرگم و گرفتار خرافات و تلقین و عقیده پرستی؛ شرحی است تغزلی از ارتباطات صحیح و نادرست میان چند انسان؛ این داستان به مصاف بسیاری از مفاهیم ذهنی ما می‌رود؛ اینکه چگونه انسان می‌تواند احساس گناه را زیر قالی پنهان کند و به زندگی خود ادامه دهد. نویسنده این واقعیت را چنان ترسیم کرده که ورای صورت ملموس و مشهود آن‌ها، جوهری ابدی و ازلی نهفته است و شناخت این جوهر ما را به سطوح دیگری از ارزیابی این کتاب رهنمون می‌شود.

«آرمان» نوزده ساله و دانشجوی رشتة فلسفه است. او به خاطر غرورش و برای اثبات اینکه می‌تواند روی پای خودش بایستد، از خانه بیرون می‌زند و راهی شهری غریب و ناشناخته به نام آرمانشهر می‌شود. شهری که قرار است او را به آرزوهای محالش برساند، اما اتفاقات غیرمنتظره‌ای در مسیرش واقع می‌شود. در لحظة ورود به آرمانشهر، او با «میترا»، دختر ارمنی و نیمه‌لال آشنا می‌شود و این آشنایی، آرمان را به یاد عشق اسطوره‌ای و دست‌نیافتنی خود که به زهره داشته و حالا برای ادامة تحصیل به مسکو رفته است می‌اندازد. در آنجا بر اثر اتفاقاتی آرمان مضنون به قتل دختری جوان به نام «آنت آوانسیان» که ارمنی است می‌شود، دختر بی‌گناهی که به طرز مشکوکی کشته شده است. آرمان متهم به قتل، در انتظار سرنوشت نامعلومی به سر می‌برد.