سفره‌ خانه‌های سنتی یک جورهایی هوا و فضای عصرهای حیاط آقابزرگ‌ها را دارد. یک حیاط سنگفرش با دیوارهایی پوشیده از آجرهای سرخ. یک حوض آبی کوچک وسط حیاط. دو باغچه کوچک در هر دو طرف حوض و یک تخت با قالیچه‌های ایرانی و چند مخده کوچک؛ جایی لذت‌بخش برای دم غروب، وقتی آقاجان خسته از سر کار باز می‌گردد دستی به آب خنک حوض تَر می‌کند. هندوانه داخل آب را برمی‌دارد و روی تخت می‌نشیند و خانم جان با ظرفی پر از تنقلات کنار همان جام و سماورش بنشیند و چای داغ در فنجان‌های کمر باریک بلوری بریزد و بگذارد کنار پولکی‌های خوش رنگ و یا نقل‌های گشنیزی که در دهان نگذاشته آب می‌شود از بس که تازه است.

بعد نوبت ظرف پر از تنقلات است تا به بهانه آن با صبوری تمام ساعتی کنار هم نشست و بی‌دغدغه چیزی خورد و از هر دری حرف زد. حالا کم کم هوا دارد خنک و خنک‌تر می‌شود و داغی چای و صدای حوض و خنکی هوا و همین گپ همیشگی تمام خستگی روزانه آقاجان را به در کرده است. حالا برش هندوانه سرخ جگر آدم را سر حال می‌آورد و دنیا جای بهتری است برای بودن.

قرار نیست که اگر از آن حیاط‌های کوچک و تخت و آن مخده‌های گرد و کوچک خبری نیست از با هم بودن ما هم خبری نباشد. نمی‌شود هر روز از سر صبح تا آخر شب در یک دوی ماراتن بدویم برای زندگی کردن و لذت چنین عصر و جمع خودمانی را تجربه نکنیم. می‌توانیم همان فضا و همان حال و هوا را گاهی شبیه‌سازی کنیم. کنار هم بنشینیم و کمی حس کنیم بدون استرس کار و ترافیک و شلوغی دم غروب در کنار هم داریم لذت می‌بریم از بودنمان.