قلیان و یک قوری چای با خرما و مقداری نبات. همین عبارت کوتاه کافیست که دل آدم یک باره پر بکشد به روزهای خیلی دور و حیاط خانه‌ مادربزرگ!

زیراندازی در حیاط رو به در همیشه باز حیاط خانه، قلیان و چای با حرف‌هایی که به زحمت از لای دود قلیان بیرون می‌آمد. زنی همسایه مادربزرگم بود، مظهر بی خیالی. هر روز عصر از آن طرف ده تا این طرف می‌آمد کمک مادربزرگ می‌کرد، ساعتی می‌نشست و قلیانی می‌کشید آذوقه‌ای هم برای خانه‌اش می‌برد و می رفت. عصرهای خانه مادر بزرگ با حرف‌های این زن برایم جالب بود. این زن استعداد عجیبی در حرف زدن داشت. البته اصلا نمی‌فهمیدم چه می‌گفت فقط از ترکیب دود با کلامش خوشم می‌آمد. با طمانینه پکی به قلیان می‌زد و اصلا انگار برایش مهم نبود که چند نفری را معطل گذاشته تا کلامش را کامل کند. بعد حلقه‌های دود با کلماتی از دهانش بیرون می‌آمد. نمی دانم دیدن این منظره چه لذتی داشت اما من همانجا دراز می‌کشیدم و با دقت به حرکاتشان و حرف‌هایشان گوش می‌کردم و خروج حلقه‌های دود از بین کلامشان را نگاه می‌کردم.

این است که یک تخت با مخده‌ها و فرش کوچک پهن شده روی آن با چند عدد چای داغ یعنی خانه، یعنی حس‌هایی خوب و یعنی دور هم بودن. گاهی هم آدم دلش می‌خواهد عصرش را جایی شبیه حیاط‌های خانه‌های قدیمی بگذراند. خودش چای در استکان بریزد و حرف بزند و چای داغ را با خرما و نبات زعفرانی بخورد و لذت ببرد. گاهی آدم دلش برای خاطرات نداشته‌اش هم تنگ می‌شود.