یک نقاشی به سبکی خاص از خودم روی دیوار خانه دارم. یک فضای مناسبی از دیوار را گرفته و نکته قابل توجهش این است که تمام تصویر فقط منم و من. لذت بردن از این تصویر ربطی به خودشیفتگی ندارد. آدم حسی خوبی پیدا می‌کند وقتی خودش را در یک قاب زیبا می‌بیند به‌خصوص اگر این تصویر یک تصویر رنگی باشد از جوانی شما.

حس می‌کنم چند ده سال آینده چنین تصویری حکم یک عتیقه باستان را پیدا کند. یکی از آن خاطرات گرد گرفته گوشه زیرزمین یکی از این خانه‌های قدیمی. نقاش این طرح را از چهره شما می‌کشد. آن را قاب گرفته و به دیوار می‌زنید. کپی برابر اصل شماست. شما هم به اندازه تصویر جوانید و شاداب و جوان. بعد کم کم این طرح به حاشیه می‌رود و به حاشیه می‌رود و چند سال که گذشت آن را در انبوهی از کاغذها و روزنامه‌ها می‌پیچانید تا خراشی بر صورت تصویرتان نیفتد و بعد می‌گذاریدش گوشه زیر زمین یا در غیرقابل دسترس‌ترین نقطه کمد دیواری.

حتما سال‌های زیادی می‌گذرد که باز پیدایش می‌کنید. وقتی که شاید شما دیگر کپی برابر اصل تصویرتان نیستید. عکس، جوان مانده و شما رد گذر زمان را روی صورتتان با چین‌ها و چروک‌هایی در پیشانی و گونه و ... می‌بینید.

بعد این عکس حکم خاصی برایتان پیدا می‌کند انگار. حکم چیزی که گم شده بود، حکم دیروزهای خوب، حکم لحظه‌‌هایی ناب. مثل اینکه پس از گذر سال‌ها دارید یک نفر دیگر را نگاه می‌کنید. چنین پرتره‌ای، با تصویر کودکی‌تان، خیلی فرق دارد. همیشه تصاویر جوانی و مرورشان با حس‌های نوستالژیک همراه است.

شاید ایده بدی نباشد که شما هم یک طرح زیبا از جوانی‌تان داشته باشید. حالا بزنیدش به دیوار اتاق و لذتش را ببرید بعد‌ها که سال‌های زیادی گذشت خودتان یاد خواهید گرفت که با آن چه کنید.