«تنهايي دونفره» نام سومين كتاب شعر مرتضي بخشايش است. پيشتر از او دو مجموعه «عاشقانه هاي مصدق» و «پله ها را مواظب باش مرضيه» منتشر شده بود.

«تنهايي دو نفره» شامل چهار دفتر به نام هاي «مرد»، «زن»، «تنهايي» و «تمام» است. بخشي از شعرهاي اين مجموعه در حال و هواي گلايه ها و تنهايي زندگي‌هاي دونفره مي گذرد.

شعرهاي اين مجموعه زباني صميمي و دلنشين دارند و با حس انگيزي قوي و سطرهاي درخشان، لحظات خوبي را براي مخاطبان شعر فراهم مي كنند.

طرح جلد اين كتاب كار هنرمند گرانمايه «فرزاد اديبي» است.

با هم سطرهايي از اين كتاب را مرور مي كنيم:

نقلِ این حرف ها نیست

فرقی نمی کند از کدام آفتاب رو بگیری

اینجا به اندازه ای تاریک است

که پا روی هر صدایی می رود

                                    فریاد می شود

این روزها به هر درختی می رسم پیر شده

مثل لباس از زیرِ پیراهنت زمین می روید

و جایت را

چیزهای ساده ای     پر می کند...

-‌ جایت اگر چه خالی نیست

رفتن ات را نذر کرده ام

                   از راه دیگری برگردی-

(سطرهايي از شعر غروب ها)

...

حالا كه رفته اي

گاهي عاشق فنجانت مي شوم

              گاهي عاشق صندلي ات

مي داني...

مردها نمي توانند

       بدون عشق هاي تازه شان

                             زنده بمانند

(شعر عشق هاي تازه)

«چيدن مرگ از موهايت» نام دومين مجموعه شعر «مسعود ميري» است. پيشتر از او مجموعه «هيچ جا براي سرنهادن دريا ساحل نيست» منتشر شده بود.

«چيدن مرگ از موهايت» شامل دو دفتر به نام هاي «چند منظومه در حوالي مرگ» و «از مرگ مادرمان حوا» است.

مسعود ميري در شعرهاي اين مجموعه با درونمايه اي عاشقانه به موضوعات مهم اجتماعي و انساني مي پردازد. زبان محكم و نافذ او ساختار و قدرتمند شعرها بخصوص در 9 منظومه دفتر اول اين كتاب، جذابيت هاي خاصي را به اين مجموعه داده است.

طرح جلد اين كتاب كار هنرمند گرانمايه «فرزاد اديبي» است.

با هم سطرهايي از اين كتاب را مرور مي كنيم:

از جنگ برگشته‌ايم تو گويي...

با نقاب مرگ بر چهره

و پوتين سربازان دشمن بر شانه

كلمه‌هاي مهرباني در حنجره‌هامان سنگ مي‌شود

و دوست داشتن

در حريق بمب‌هاي زنگ زده   انتحار مي‌كند

(سطرهايي از شعر باتو...)

بگو دوستت دارم!

خسته نمي شوي

بادها از وزيدن و پيچيدن به شاخه هاي درختان خسته نمي شوند

خواب هاي طلايي كوتاه مي شود

با روياهايي به رنگ خاكستري به دنيا آمديم

با رويايي قهوه اي به دنيا برگشتيم

حالا

كوچه هاي شهر

در روياي خاك و خاكستر بر باد مي رود...

(سطرهايي از منظومه 1)